Δώδεκα


δωδεκα

12:00'

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Το τέλος της μεταπολίτευσης


του Γιώργου Τσιάμη



 Από την εποχή των συγκυβερνήσεων, του 1989, υπάρχει μία αγωνιώδης αναζήτηση ημερομηνίας οροσήμου προκειμένου να δηλωθεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Φαίνεται πως αυτή η ημερομηνία έχει πλέον ανακαλυφθεί: 26/3/2010.
  Με τη σύνοδο της Ε.Ε. ενταφιάστηκε οριστικά ότι χτίστηκε από το 1974 και μετά στη χώρα μας. Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι μπορούμε να εντοπίσουμε με σχετική ευκολία αυτό που τελειώνει αλλά είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε αυτό που έρχεται. Το μετά εξακολουθεί να προσδιορίζει αυτό που χάνεται άλλα δύσκολα δηλώνει αυτό που ακολουθεί.

  Τι χαρακτηρίζει λοιπόν το τέλος της μεταπολίτευσης;
Στο ατομικό και το στο κοινωνικό επίπεδο έχουμε τη σταδιακή περιχαράκωση του ατόμου. Από τις μαζικές διαδηλώσεις και συμμετοχές του '74 καταλήγουμε στην καταναλωτική αποχαύνωση του 2010. Κανένα πολιτικό πρόταγμα δε φαίνεται να δίνει επαρκή εξήγηση ή έστω ανακούφιση στην ατομική κατάρρευση. Οι περίφημες Σαββοπούλειες «των Ελλήνων οι κοινότητες» (έστω και ως νεορθόδοξος μύθος), οι ισχυροί δεσμοί, δίνουν τη θέση τους στην ατομική μωροφιλοδοξία και στον καταθλιπτικό ατομικισμό.
  Στην οικονομία, η μεγάλη μάζα των μικροεπιχειρηματιών, (βιοτέχνες κ.λπ.) δίνουν τη θέση τους στους μοντέρνους καφετζήδες. Οι υπηρεσίες αρχίζουν να κυριαρχούν αλλά με πολλά προβλήματα στην ανταγωνιστικότητα τους. Το μεγάλο ελληνικό φυσικό κεφάλαιο κατασπαταλείται και οδηγείται σταδιακά σε μία παρηκμασμένη και προβληματική γεωργική παραγωγή. Η χώρα ακολουθεί ασθμαίνοντας την ηλεκτρονική επανάσταση και την χάνει οριστικά. Οι μεγαλοκεφαλαιούχοι μετατρέπονται σε παρασιτικούς εισοδηματίες. Οι μεγάλες παραγωγικές βιομηχανίες κλείνουν. Ο τουρισμός εξαντλεί τη δυναμική του. Τη περίοδο '81-'85 διαφαίνεται μία οικονομική εξίσωση. Από εκεί και πέρα η ελληνική κοινωνία αρχίζει να αποκτά μία διαρκώς διευρυνόμενη ταξική ανισότητα και το απίστευτο είναι ότι οι κατέχοντες δεν προέρχονται από παλαιά αστικά τζάκια αλλά από νεόπλουτους παραοικονομούντες. Η ένταση της εργασίας είναι σημαντική στην Ελλάδα, παρά τα αντιθέτως ισχυριζόμενα που έχει επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία. Οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο αλλά για κεφαλαιουχικά παράσιτα.
  Ο ελληνικός χώρος παραμορφώνονται. Οι πόλεις αναπτύσσονται άναρχα. Η στρεβλή πολεοδόμηση προσφέρει πλούτο αλλά οδηγεί σε τεράστια υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Τα διαμερίσματα – κουτιά εκσυγχρονίζονται αλλά το εξωτερικό περιβάλλον κρύβει μία απίστευτα αφιλόξενη πραγματικότητα. Ατμοσφαιρική μόλυνση, υποβάθμιση του περιβάλλοντος και αφιλόξενος αστικός χώρος συμβάλλουν σε μία συμβολικά και πραγματικά ασθμαίνουσα κοινωνία.
  Η παιδεία παύει να είναι δημόσια και μετατρέπεται σε ισχυρά ταξική. Τα Πανεπιστήμια, παρά το αξιόλογο επιστημονικό δυναμικό τους ποτέ δεν ξέφυγαν από την φεουδαλική τους λογική και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ξεχνούν το πιο σημαντικό τους γνώρισμα: να είναι δάσκαλοι.
  Στο πολιτικό πεδίο οι ελίτ δεν μπορούν να ανανεωθούν. Το '81 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. προσέφερε ένα ισχυρό ρεύμα ανανέωσης των πολιτικών μας ελίτ. Στο τέλος της μεταπολίτευσης βρίσκουμε κλειστές, απομονωμένες και αυτιστικές, πολιτικές ελίτ. Η κρίση αντιπροσώπευσης γενικεύεται όχι μόνο στο πολιτικό άλλα και στο συνδικαλιστικό πεδίο. Χαρακτηριστική η δήλωση Μητσοτάκη: ο καλός πολιτικός πρέπει να έχει τρόπους και να ξέρει ξένες γλώσσες ως φέρελπις γαμπρός ή νύφη. Το '74 δύο ισχυρές, χαρισματικές, προσωπικότητες κυριαρχούν στον πολιτικό αστικό χώρο Καραμανλής – Παπανδρέου. Τη δεκαετία του 2000 η ιστορία στήνει μία από τις πιο μεγαλειώδης φάρσες της. Ένας Καραμανλής επιταχύνει την κατάρρευση και ένας Παπανδρέου προσπαθεί να τη διαχειριστεί (την κατάρρευση) προσπαθώντας να μην πνιγεί μέσα σ’ αυτήν. Και στις δύο κυβερνητικές περιόδους έχουμε περιχαρακωμένες και φοβισμένες κυβερνώσες ελίτ, πλήρως αποκομμένες από τις υπόγειες κοινωνικές διεργασίες λες και εκεί έξω υπάρχει ένας κοινωνικός καθρέφτης που τους φοβίζει γιατί μπορεί να τoυς αποκαλύψει το μικρό τους είδωλο (τρομαγμένοι ίσως από την ασημαντότητά τους). 
   Διαβούλευση, πράσινη ανάπτυξη, αειφόρος ανάπτυξη, σύγχρονη δημόσια διοίκηση, ισχυρές έννοιες διαχείρισης και ανάπτυξης μετατρέπονται σε μιντιακές σαπουνόφουσκες. Στο τοπικό επίπεδο τοπικοί άρχοντες, κατώτεροι των περιστάσεων, βουτηγμένοι στη διαφθορά περιφέρουν τη μικρότητα, την ανικανότητα και την ασημαντότητα τους (Ως καθρέφτης της αποχαυνωμένης κοινωνίας τους;).

Και τώρα τι;
Μπερλουσκόνι ή …;



Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Σκάνδαλα στο Δήμο Θεσσαλονίκης

Τραγικό δεν είναι μόνο το γεγονός της ύπαρξης των σκανδάλων, αλλά και η αδυναμία, όπως αποδεικνύεται, των υπηρεσιών του Δήμου να παρέχουν στοιχεία στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους.
Ο Δήμαρχος απέφυγε να ερευνήσει και να γνωρίσει ο ίδιος το ύψος του ελλείματος. Δεν συνέστησε εσωτερικούς μηχανισμούς ελέγχου, δεν έδωσε εντολές να γίνει απογραφή στο ταμείο, να διασταυρωθούν στοιχεία και παραστατικά, να διασταυρωθούν τα στοιχεία των ταμείων και της Δ.Ο.Υ. Με λίγα λόγια ο Δήμαρχος δεν έχει και ούτε θέλει να έχει ιδέα για το ύψος του ελλείματος.
Έτσι αν θα ήθελε κανείς να κάνει την αποτίμηση του ελλείματος στο Δήμο σήμερα θα έλεγε ότι το έλλειμα δεν είναι μόνο ταμειακό, αλλά ειναι κυρίως πολιτικό, διοικητικό και υπηρεσιακό.
Κι αυτό επειδή:
- ο Δήμαρχος όχι μόνο δεν είχε την πολιτική βούληση να οργανώσει τον Δήμο, να τον κάνει ένα σύγχρονο οργανισμό στην υπηρεσία του δημότη, αλλά τον κατάντησε έναν γιγάντιο μηχανισμό στην υπηρεσία μικροσυμφερόντων,
- οι κρίσεις και οι τοποθετήσεις Προϊσταμένων και Διευθυντών από τη Διοίκηση του Δήμου γινόταν πάντα με κριτήριο "ο δικός μας άνθρωπος, ο άνθρωπος που μας κάνει τις εξυπηρετήσεις που του ζητάμε",
- ο Δήμαρχος και ο Γενικός Γραμματέας χρησιμοποιούσαν τους υπαλλήλους σαν τα πιόνια μιας σκακιέρας τρομοκρατώντας τους και όσοι από αυτούς έφερναν αντιρρήσεις καταντούσαν γραφικοί και περιθωριακοί, μετατιθέμενοι διαρκώς από θέση σε θέση,
- ποτέ δεν θέλησε ο Δήμαρχος να έχει απευθείας επαφή με τους Διευθυντές των υπηρεσιών (λόγω πολιτικής αβουλίας;), αλλά περνούσαν οι πάντες και τα πάντα μέσα από το φίλτρο του Γενικού Γραμματέα,
- το πελατειακό σύστημα του Δημάρχου δούλευε με τις μηχανές στο φουλ εξαχρειώνοντας τους πάντες και τα πάντα,
αδυνατούν, λοιπόν, σήμερα οι υπηρεσίες του Δήμου να παρέχουν, ως όφειλαν, στοιχεία στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που διερευνούν τα σκάνδαλα.
Πώς να μην αδυνατούν έτσι διαλυμένες και αποδιοργανωμένες που είναι, που σφάζονται Διευθυντές και Υπηρεσίες για αρμοδιότητες και αναρμοδιότητες, που ο "πέρα βρέχει" Δήμαρχος κουνάει αδιάφορα το κεφάλι του και λέει "δεν ξέρω εγώ, οι υπηρεσίες";
Ναι, οι υπηρεσίες... και ποιος διοικεί τόσα χρόνια τις υπηρεσίες;
Α. N.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Η πόλη μου

του Θάνου Ι. Χαριστού

Η πόλη μου μοιάζει σήμερα να μην έχει χρώμα.

Αν όμως κάποιο της λείπει περισσότερο, αυτό είναι σίγουρα το πράσινο.
Σταθερά και με αρμονία η τοπική διοίκηση και οι πολίτες της μάχονται τη φύση και αναδεικνύονται νικητές, τουλάχιστον πρόσκαιρα. Όταν απομείνει πια μόνο το αστικό τοπίο, ό,τι πιο ξένο προς την πόλη και αφιλόξενο προς τους ανθρώπους της κάνει την εμφάνισή του.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Η πόλη μου έχει ιστορία και μάλιστα ξεχωριστή. Κι όμως δεν την άκουσα ποτέ, δεν τη συναντά κανείς στους δρόμους της. Χρόνια τώρα έχει συνειδητά επιλεγεί η σιωπή, η λήθη. Καινούργια σύμβολα φτιάχνονται, αλλότριες προς την παράδοση της πόλης δοξασίες καλλιεργούνται, νέα ήθη προτάσσονται. Αλλόκοτο κουστούμι της έχει ραφτεί.

Η πόλη μου έχει κίνηση, ζωντάνια δεν έχει και δημιουργικότητα. Της λείπουν άραγε οι νέοι; Στεγάζει τόσα πανεπιστήμια και τόσες νεαρές ψυχές όσες λίγες άλλες πόλεις. Ελάχιστες όμως πρέπει να ναι και αυτές που γυρνούν τόσο απόλυτα την πλάτη στην ορμή των νέων τους.
Μα γατί αναρωτιόμαστε για τους φοιτητές; Ακούστηκαν αλήθεια να ανησυχούν για αυτήν οι καθηγητές τους, οι πρωτοπόροι του πνεύματος και της καλλιτεχνίας, οι άνθρωποι της παραγωγής; Ιδιώτευση και ιδιοτέλεια.

Είναι θλιβερό ότι η πόλη μου σήμερα μοιάζει να είναι οι γηρασμένες, γκρίζες πολυκατοικίες της. Χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς τις αναμνήσεις του παρελθόντος της, τελικά χωρίς πυξίδα, στοιχειωμένο καράβι.

Οι διαπιστώσεις κοινές. Να είμαστε όμως δίκαιοι: Ευθύνη μικρότερη στο πλήρωμα -καπεταναίους και λοιπούς αξιωματικούς- που μετρήθηκε και βρέθηκε λειψό.
Πολύ μεγαλύτερη σε εμάς τους ανθρώπους της, που την αμελήσαμε, που δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να συνεννοηθούμε, που επιμένουμε να μένουμε κατ΄ αποτέλεσμα αδρανείς, να πλέουμε ο καθένας στα ρηχά νερά του μικρού του εαυτού.

Η πόλη μου ασφυκτιά. Δεν έχει πια άλλο χρόνο για τις αυτάρεσκα μοναχικές, παράλληλες πορείες των ανθρώπων της που εννοούν ξεκάθαρα τι γίνεται γύρω τους, αλλά αδυνατούν να (συν)διαχειριστούν δημιουργικά αυτό που υπάρχει μέσα τους. Σε αυτούς η τελευταία ευκαιρία να συναντηθούν, σε αυτούς και η τελική ευθύνη.

Σημ.: Η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της Θεσσαλονίκης, είναι κάθε άλλο παρά συμπωματική και οπωσδήποτε δεν περιγράφεται σε τυχαίο χρόνο.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

24 χρόνια μετά…



του Μπάμπη Ιμβρίδη

Έχουν περάσει δυόμισι δεκαετίες με μια διοίκηση που φαίνεται να έχει στοιχειώσει την πόλη. Τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα των πολιτών μοιάζει να μοιρολατρεί, μέσα στη δυσφορία και στην απογοήτευσή τους. Αλλά αυτή η μοιρολατρία αποτελεί την πρώτιστη απειλή για τις κοινωνίες μας, αυτή η αδιαφορία μας κατάντησε πρωτεύουσα της απαξίωσης, της εσωστρέφειας, της οπισθοδρόμησης. Μια διοίκηση παρωχημένη, κολλημένη σε άλλες εποχές που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του σήμερα. Που αεροβατεί, χωρίς ιεράρχηση, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, κολλημένη στα σκάνδαλα, στις διαπλοκές, στην αναξιοκρατία.
Οι εκλογές πλησιάζουν αλλά πώς να εμπιστευτούν οι πολίτες τα ίδια ονόματα στις λίστες των υποψήφιων, ονόματα που βλέπουν κάθε τέσσερα χρόνια να φιγουράρουν αυτιστικά και αυτάρεσκα. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Θα μπορούσαν κάποιοι να διαχειρισθούν την κακοδιαχείριση; Ναι. Αλλά για να γίνει αυτό, για να αλλάξουν οι πολιτικές, θα χρειασθεί να αλλάξουν οι νοοτροπίες, να αλλάξουν οι άνθρωποι για να αλλάξει το σύστημα που έχει εγκαθιδρυθεί επ’ αόριστο στην πόλη με τα αποτελέσματα που βλέπουμε όλοι γύρω μας.
Οι «ευρύτερες» δημοκρατικές δυνάμεις φαίνετε πως βρίσκονται σε μια διαχρονική κρίση. Και όσο η κρίση διαιωνίζεται, τόσο ο στείρος παραγοντισμός και οι στρατηγικές τοπικών και κοινοβουλευτικών στελεχών καταδυναστεύουν τη βούληση της τοπικής κοινωνίας και αποπροσανατολίζουν τα τοπικά στελέχη στο να δώσουν προτεραιότητα στην τοπική ανάπτυξη και στην επίλυση των προβλημάτων. Αν οι συμμαχίες με τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» δεν ευδοκιμούν, μπορούν να συμμαχήσουν οι ενεργοί πολίτες, οι ομάδες δράσεις, τα κινήματα της πόλης, οι οργανώσεις και οι σύλλογοι των τοπικών κοινωνιών. Η αναζήτηση μιας πόλης δημοκρατικής, προοδευτικής, πράσινης, πολυπολιτισμικής, πόλη της ελευθερίας, της δημιουργίας και της κοινωνικής ευθύνης είναι ζητούμενο για όλους τους πολίτες. Ως πότε πια οι εσωστρέφειες, οι εγωισμοί και η καταμέτρηση των κομματικών ψήφων;
Εμείς, οι διαρκώς διαμαρτυρόμενοι Θεσσαλονικείς, είναι καιρός να αναλάβουμε ενωτικές πρωτοβουλίες για την τελική ανατροπή, για την επιτυχή έκβαση. Καιρός να στηρίξουμε και να προωθήσουμε μια νέα Δημοτική αρχή με εμπειρία, γνώση και κυρίως διάθεση για την επίλυση των θεμάτων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μια Δημοτική αρχή με ικανότητες στην άσκηση διοίκησης, με ρεαλιστικούς στόχους, που θα μπορεί να σχεδιάσει με ακρίβεια και σαφήνεια αναπτυξιακές επιλογές για την κοινωνία των πολιτών. Μια διοίκηση με σχέδιο, όραμα και με ικανά στελέχη που δεν θα αυτοσχεδιάζουν με στόχο την παραμονή στην εξουσία, άλλα θα πραγματοποιούν έργο. Που θα μπορούν να απαντήσουν στις αγωνίες, στις ανάγκες, και τις ελπίδες των συμπολιτών χωρίς καθυστερήσεις.
Προσδοκούμε μια εναλλακτική πρόταση για τη διοίκηση της Πόλης μας, με νέους ανθρώπους αξιόπιστους και ικανούς που να μπορούν να την υλοποιήσουν. Τα 24 χρόνια μιζέριας και οπισθοχώρησης να μη γίνουν 28.