Ως εδώ!

του Ανδρέα Στεργιάδη
  Συνεχίζεται η ανάκριση για τη μαύρη τρύπα στα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης, το έλλειμμα σύμφωνα με τις εφημερίδες για την ώρα υπολογίζεται γύρω στα 35.000.000 ευρώ. 
  Ο Δήμαρχος, ως συνήθως, δεν ασχολείται με τα ασήμαντα και πολύ περισσότερο δεν ένιωσε ότι τον αφορά το θέμα. Από την άλλη άφησε για λίγο στην άκρη το άλλο ζήτημα που μας βασανίζει, δηλαδή το πότε θα στηθεί ο ύψους 5,5 μέτρων χάλκινος ανδριάντας του Κων/νου Καραμανλή στην Αριστοτέλους, όμως δεν ξεζώστηκε τα άρματα. Μαύρη σημαία κυματίζει στο Δημαρχείο γιατί λέει η κεντρική διοίκηση δεν εκταμιεύει μερικά εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται ώστε να παραληφθεί και τυπικά το καινούριο τερατούργημα της πόλης, το νέο Δημαρχείο της Θεσσαλονίκης. Καλός και άξιος αγώνας. Πού ακούστηκε Λουδοβίκος χωρίς Βερσαλλίες;

  Το άλλο αστέρι που μας οδηγεί, ήδη καλείται να δώσει εξηγήσεις για μια τακτική που παγίως καταπώς φαίνεται εφάρμοζε όλα αυτά τα χρόνια στο πασαλίκι του. Να σπάζουν  δηλαδή οι προϋπολογισμοί των έργων της Νομαρχίας σε όρια κάτω από αυτό που ορίζει ο νόμος ώστε να δίνονται με απευθείας αναθέσεις σε «κουμπάρους». Οι εφημερίδες μιλάνε για επτακόσιες ή οκτακόσιες αναθέσεις με αυτό τον τρόπο, αλλά καλά θα κάνουν να προσέχουν, αφού ο Νομάρχης μας έχει αποδειχθεί φανατικός οπαδός της άποψης ότι η σφαλιάρα είναι το ισχυρότερο επιχείρημα. 
  Και ενώ οι τοπικοί μας άρχοντες αντιμετωπίζουν τα θέματα της πόλης με τη μέθοδο του υπερβατικού διαλογισμού, ήδη μετράμε εικοσαετία που καμία μεγάλη επένδυση δεν έχει γίνει στη Θεσσαλονίκη, η αγορά της πόλης είναι πλέον και επίσημα σε φάση καταστολής, η ανεργία (η μετρημένη) θερίζει, ενώ τα αιωρούμενα μικροσωματίδια στην ατμόσφαιρα του κέντρου της πόλης μας ξεπέρασαν χθες ξανά το όριο συναγερμού, και το πολυτραγουδισμένο μας μετρό, αναμένεται να τελειώσει το 2015 ή το 2018 ή, τέλος πάντων, όποτε έχει ο θεός.
  Ζητάω συγγνώμη για το σκωπτικό μου ύφος, αλλά η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη μόνο ως κωμωδία μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το να βιώνει κάποια πόλη μια περίοδο παρακμής είναι μια φυσιολογική διαδικασία, αλλά όταν κρατάει αυτή η κατάσταση πάνω από είκοσι χρόνια τότε φανερώνει απλώς την αδυναμία της κοινωνίας της, αλλά και των ελίτ που την καθοδηγούν, να επεξεργαστούν ένα συγκροτημένο σχέδιο που θα τη βγάλει από την κρίση. 
  Επειδή λοιπόν φτάσαμε στα σύνορα του εξαποδώ (συγγνώμη πανιερότατε), είναι πλέον καιρός να συστρατευτούν οι ζωντανές δυνάμεις της δημοκρατίας σε αυτή την πόλη και να πιέσουν προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα στο δημόσιο χώρο της, διαμορφώνοντας τις αναγκαίες κοινωνικές, πολιτικές και κομματικές συμμαχίες για τούτο. 
  Και επειδή δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και «μάγκες» ηγέτες που λύνουν γόρδιους δεσμούς, ως πρώτο βήμα για να βγούμε από το τέλμα είναι να ορίσουμε ένα πλαίσιο διαλόγου και να θεσμίσουμε μια συνεχή και ανατροφοδοτούμενη ανοιχτή κουβέντα, μέσα από την οποία η κοινωνία της πόλης θα παράγει οργανωμένες λύσεις, με επίγνωση για το βάθος χρόνου που απαιτούν, το κόστος που θα καταβάλλει, και βέβαια έχοντας συνείδηση (με ό,τι τούτο σημαίνει) ότι θα είναι επώδυνες για τις κατεστημένες νοοτροπίες κάθε χώρου. Δεν είναι αδύνατο, αλλά αν όχι εμείς τότε ποιος και αν όχι τώρα τότε πότε ; Και να μη ξεχνάμε :

…Υπάρχει καιρός για όλα όσα συμβαίνουν…καιρός να γκρεμίσεις και καιρός να κτίσεις…


.