του Ανδρέα Οικονόμου
Εντόπισα στο πρόσωπο του αγαπητού Δημήτρη Σαλπιστή –λόγω της μεγάλης εμπειρίας και προσφοράς του στο Δήμο Θεσσαλονίκης- τον καλύτερο δικηγόρο του διαβόλου σχετικά με τη λειτουργία της επιτροπής διαλόγου παρατάξεων και κινήσεων πολιτών για τη ριζική αλλαγή στο Δήμο Θεσσαλονίκης και την επικείμενη συμμαχία τους. Τα όσα γράφει αποτελούν πρόκληση τόσο για τη σκέψη μου όσο και για την εμπειρία μου των τελευταίων μηνών στο λεγόμενο διαπαραταξιακό και θα προσπαθήσω να διασκεδάσω τις «ανησυχίες» του.
Γράφει (σε bold), μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Σαλπιστής στην προσωπική σελίδα του *:
Ένα στρατηγικό σχέδιο για το αύριο της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί να είναι προϊόν συζητήσεων, συμφωνιών και συμβιβασμών…
Γιατί, δηλαδή, το στρατηγικό σχέδιο μπορεί να είναι προϊόν συζητήσεων, συμφωνιών και συμβιβασμών μεταξύ των ατόμων μιας δημοτικής παράταξης και όχι ενός ευρύτερου οργάνου; Σαφέστερα εδώ οι απόψεις είναι περισσότερες, περισσότερες και οι πιθανότητες η γνώση που κατατίθεται να είναι εγκυρότερη, ιδιαίτερα όταν η ομάδα έχει την ικανότητα της πολιτικής σύνθεσης.
…μεταξύ αυτόκλητων ενδιαφερομένων!
Το πρόβλημα μάλλον θα υπήρχε αν οι ενδιαφερόμενοι ήταν ετερόκλητοι. Για ενεργούς πολίτες μιλάμε, δηλαδή στη χειρότερη περίπτωση πρόκειται για απλούς ψηφοφόρους. Έλεος! Χρειάζεται λίγος σεβασμός και στους μη επαγγελματίες πολιτικούς.
… τους οποίους χωρίζουν διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές ιδεολογίες και διαφορετικές προσεγγίσεις.
Ε, και; Μπορούν τέτοιες δυνάμεις να σχηματίζουν κυβερνήσεις και να ηγούνται μεγάλων κρατών και δεν μπορούν να διοικήσουν ένα Δήμο!
Πρέπει να προσέξουν πολύ, γιατί ελάχιστα απέχουν από την αίσθηση ότι διαγκωνίζονται για την κατανομή της μελλοντικής εξουσίας,…
Πράγματι, χρειάζεται προσοχή. Και ευτυχώς που μέχρι στιγμής δεν δίνουμε καμιά αίσθηση ότι διαγκωνιζόμαστε … Πρώτο μέλημά μας ήταν το πρόγραμμα και το (μη δημαρχοκεντρικό) μοντέλο διοίκησης του Δήμου. Και μέχρι στιγμής υπάρχει ένας διαθέσιμος υποψήφιος δήμαρχος και αυτός ίσως δεν θα το εκδήλωνε αν έμπαινε στη διαπαραταξιακή συζήτηση από την αρχή. Προσέχουμε λοιπόν. Εξάλλου θα κριθούμε από αυτό το τελευταίο βήμα: πώς θα αναδείξουμε τον κοινό υποψήφιο.
… για την κατοχύρωση της συμμετοχής τους στο αυριανό συνεργατικό σχήμα.
Το αν θα συμμετέχουμε ή όχι είναι στην κρίση των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Το σίγουρο όμως είναι ότι αν η διοίκηση του Δήμου ανατεθεί στη συμμαχία, τότε αυτή η διοίκηση θα είναι συνεργατική, δημοκρατική και συμμετοχική.
Και ακόμη λιγότερο απέχουν από την στιγμή που θα ανταλλάξουν κατηγορίες για ευθύνες διάσπασης της ενότητας, για ηγεμονισμούς κ.λπ.
Πρόκειται για ένα πολιτικό πείραμα πρωτόγνωρο στο δήμο μας και στη χώρα. Μπορεί να καταλήξει -όλοι οι συμμετέχοντες εργαζόμαστε για αυτό- μπορεί όμως και όχι. Τότε δεν θα πρόκειται για κανενός είδους διάσπαση, αλλά για αποτυχία να κάνουμε και το τρίτο σημαντικό βήμα. Θα κρατήσουμε τα κεκτημένα, τα οποία δεν είναι λίγα, και θα συνεχίσουμε. Γνωρίζουμε ότι το εγχείρημα απαιτεί υψηλή πολιτική ωριμότητα και αυτό θα προσπαθήσουμε να επιδείξουμε εμείς, ελπίζοντας ότι ανάλογα θα πράξουν και τα τρία εμπλεκόμενα κόμματα και δεν θα μας το "χαλάσουν".
Μια Βαβυλωνία προσώπων, απόψεων, ιδεών και πολιτικών, θα ήταν η χειρότερη υπηρεσία στον κοινό τους σκοπό.
Η εμπειρία του διαπαραταξιακού είναι μεν πολιτική αλλά ταυτόχρονα είναι και παιδαγωγική. Ξεκίνησε όπως μια ομάδα ανθρώπων συναντιούνται για πρώτη φορά και καλούνται να χορέψουν ένα σύνθετο χορό. Με τις αλλεπάλληλες συζητήσεις και τη συμμετοχή μας σε ομάδες δουλειάς, βρέθηκε σιγά-σιγά ο κοινός βηματισμός και τώρα μπορούμε και χορεύουμε. Συντονιζόμαστε πλέον! Οι ευαισθησίες και οι κόκκινες γραμμές των συνομιλητών έγιναν αντιληπτές, κατανοητές και σεβαστές από όλους. Επικοινωνούμε ουσιαστικά! Αυτό αποτελεί δώρο για τους συμμετέχοντες, αλλά και προίκα για τα κοινά της πόλης μας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου